Ανερχόμενος, ευγενής και το κυριότερο ταπεινός σε αυτό που κάνει, ο Θωμάς Αντωνάτος ασχολείται με την κινηματογραφική και την θεατρική σκηνοθεσία και το σενάριο, τα τελευταία έξι χρόνια. Τα πρώτα τρία χρόνια κατά βάση μόνο με το θέατρο, ενώ τα επόμενα, ασχολήθηκε κυρίως με την κινηματογράφηση.
Πως προέκυψε η σκηνοθεσία στην ζωή σας;
Η σκηνοθεσία είναι μια πολύ συγκεκριμένη έννοια και συχνά αρκετά τεχνική. Στην πραγματικότητα δεν είναι ή ίδια η σκηνοθεσία που με έλκυε, αλλά η δημιουργία και οπτικοποίηση ιστοριών. Οι χαρακτήρες της, η εξέλιξή της, η αισθητική της αλλά και η ατμόσφαιρά της. Και αυτό νομίζω, ότι υπήρχε μέσα μου από πολύ μικρή ηλικία . Η σκηνοθεσία ήρθε αργότερα να συμπληρώσει αυτή την ανάγκη μου να δημιουργώ. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που συχνά όταν αναλαμβάνω κάποιο project, όπως βιντεοκλίπ ή διαφημιστικά, θέλω να ασχολούμαι πολύ και με την ίδια την ιστορία και την αφήγησή τους και όχι απλώς να τα διεκπεραιώνω τεχνικά. Θα έλεγα λοιπόν, εν κατακλείδι, ότι η σκηνοθεσία ήταν ένας άμεσος τρόπος να τιθασεύσω και να προβάλω την ανάγκη μου να ζωντανεύω αυτό που φαντάζομαι και να το αφηγούμαι, είτε πάνω σε μια σκηνή, είτε μέσα από μια κάμερα.
Τι είναι αυτό που μπορεί πραγματικά να σας ενθουσιάσει στη δουλειά σας;
Δεν ξέρω αν μπορώ να απαντήσω συγκεκριμένα. Είναι πολλά που με ενθουσιάζουν και με ελκύουν στην δουλειά μου. Η ίδια η δημιουργία ίσως είναι από τα σημαντικότερα. Το αποτέλεσμα στην ουσία. Το πως θα προβάλω αυτό που έχω μέσα στο κεφάλι μου, στην οθόνη. Όσο πιο κοντά είναι το αποτέλεσμα με αυτό που φανταζόμουν στην αρχή τόσο πιο χαρούμενος νιώθω. Πιο ολοκληρωμένος.
Βέβαια γρήγορα συνειδητοποίησα ότι μου αρέσει πολύ και η διαδικασία. Το ίδιο το γύρισμα δηλαδή. Το πως το οργανώνεις, το πως επικοινωνείς με τους συνεργάτες σου, το πως λύνεις τα τεχνικά θέματα. Όλο τον δρόμο που διανεύεις ώστε να φτάσεις στο αποτέλεσμα.
Τι είδους project «τρέχετε» αυτή την περίοδο;
Αυτή την χρονική περίοδο δουλεύω κατά βάση πάνω σε Videoclips (κατά κύριο λόγο για την δισκογραφική εταιρεία, Aspect4Music) πάνω σε διαφημιστικά, και ταυτόχρονα τρέχω και μια μικρού μήκους ταινία που σχεδιάζω εδώ και αρκετό καιρό. Βέβαια υπάρχουν ακόμα πολλές ιδέες και τόσες συζητήσεις πάνω σε αυτές, αλλά τα πιο άμεσα είναι αυτά που προανέφερα. Τέλος μετά από τρία χρόνια αποχής, μου γεννήθηκε πάλι η ανάγκη, τελευταία, να κάνω κάτι στο θέατρο. Δυστυχώς όμως δεν έχω βρει πολύ χρόνο για να τρέξω όπως θα ήθελα μια συγκεκριμένη θεατρική παράσταση, που η αλήθεια είναι ότι την σκέφτομαι εδώ και τουλάχιστον 2 χρόνια. Ελπίζω στο μέλλον να καταφέρω να την ετοιμάσω και να την παρουσιάσω στο κοινό.
Είχατε την στήριξη της οικογένειας;
Ευτυχώς ναι και μάλιστα σε τεράστιο βαθμό. Σε αυτό ήμουν πολύ τυχερός. Είχα την απόλυτη στήριξη των γονιών μου. Σε θέμα ενθάρρυνσης, σε οικονομική στήριξη, ακόμα και σε επίπεδο έμπνευσης. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι θα ήθελαν μικροί και οι ίδιοι να ακολουθήσουν έναν καλλιτεχνικό δρόμο, αλλά επειδή εν τέλει τους κέρδισε η επιστήμη και ο αθλητισμός, όταν είδαν ότι κινούμαι προς τα εκεί, νομίζω περισσότερο χάρηκαν παρά ανησύχησαν για το μέλλον μου.
Βέβαια και οι δύο, ειδικά ο πατέρας μου, είναι μεγάλοι λάτρεις του κινηματογράφου, αυτό σίγουρα έπαιξε κάποιο ρόλο.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο, το αγαπημένο σας τραγούδι και το αγαπημένο σας σημείο στην πόλη;
Επειδή γενικά σπάνια θα πω ότι έχω κάτι αγαπημένο, μιας και ανά περιόδους αυτά αλλάζουν, θα απαντήσω με βάση αυτή την περίοδο. Βιβλίο, το «Χαρταετοί, πάνω από την πόλη» του Καλέντ Χοσεϊνί. Σε τραγούδι νομίζω θα επιλέξω το Snuff από slipknot ή το Love is blindness αλλά από την διασκευή του Jack White.
Το αγαπημένο μου σημείο είναι η Θάλασσα. Για να το κάνω πιο συγκεκριμένο, από την Βούλα και μετά. Βέβαια αυτό δεν είναι ακριβώς «σημείο της πόλης» αλλά σε γενικές γραμμές όσο πιο κοντά βρίσκομαι σε Θάλασσα τόσο πιο ήρεμος νιώθω. Αν πάλι η ερώτηση αφορά κάτι στον αστικό ιστό της Αθήνας, η απάντηση θα ήταν τα Αναφιώτικα, συγκεκριμένα ένα πεζούλι κάπου στην κορυφή και ακριβώς κάτω από την Ακρόπολη. Βέβαια, και τα Αναφιώτικα νησί θυμίζουν, που το νησί ισοδυναμεί με θάλασσα, οπότε ας ξαναπάμε στην πρώτη απάντηση. Θάλασσα.
Ποιος είναι ο απώτερος στόχος που έχετε θέσει;
Να δημιουργώ και να ζω με αυτό. Αυτό τα περιγράφει ίσως όλα. Να μου δοθούν οι ευκαιρίες να δημιουργήσω έναν φανταστικό κινηματογραφικό κόσμο, μέσα από τα μάτια μου. Από εκεί και πέρα συνεχίζω.
Υπάρχει αξιοκρατία σε αυτή τη δουλειά;
Η αξιοκρατία είναι μια ωραία έννοια αλλά συχνά ρευστή όταν μιλάμε για τέχνη. Τι ακριβώς σημαίνει; Η τέχνη είναι ρευστή. Δεν είναι μαθηματικά, με την έννοια της ακρίβειας και των στατιστικών. Δεν μπορείς, με σαφήνεια, να πεις ότι κάτι είναι καλύτερο από κάτι άλλο. Είναι όλα θέμα αισθητικής, κουλτούρας, απόψεων, εποχής, που πάντα διέφεραν ανάμεσα, στους χρόνους και στους ανθρώπους και πάντα θα διαφέρουν. Υπάρχουν σίγουρα κάποια βασικά κριτήρια, όπως η συνέπεια και η σωστή εφαρμογή των σκέψεών σου, που μπορούν να χαρακτηρίσουν πιο συγκεκριμένα και να κρίνουν μια δουλειά, όμως από εκεί και πέρα όλα είναι αυθαίρετα. Δεδομένου αυτού η αξιοκρατία σε όλα τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα είναι κάτι που δεν μπορώ να το οριοθετήσω. Αν μετά πάρουμε και ως δεδομένο ότι οποιοσδήποτε επενδύει στην τέχνη, σκοπός του είναι να έχει κέρδος, στην ουσία μετατρέπεται σε επιχείρηση το όλο θέμα, πως εγώ θα πω ότι, αυτός που πήρες για την δουλειά, δεν άξιζε και άξιζε, πιθανώς, εγώ στην θέση του, όταν και αν αυτός του φέρει το αποτέλεσμα και την αναγνώριση που ζητάει. Σίγουρα όλοι μπορούμε να πούμε, «μας έφαγε το σύστημα» και σίγουρα έχουμε δει περιπτώσεις που κάποιοι βρίσκονται σε θέσεις που ζηλεύουμε, πολύ πιο εύκολα από εμάς, για δεύτερους λόγους, όμως και πάλι, ξέρεις, όταν ξεκινάς να κάνεις αυτό το επάγγελμα, ότι είναι ένα ρίσκο. Το θέλουν πολλοί, το προσπαθούν πολλοί και το ότι είσαι ένα από αυτούς δεν σημαίνει ότι θα τα καταφέρεις. Σε κανέναν δεν χρωστάει το σύμπαν. Φυσικά ούτε σε εμένα. Άρα ναι, ίσως βλέπω μερικές φορές, μέσα από τα μάτια μου, μια αναξιοκρατία, αλλά ποτέ δεν εστιάζω εκεί. Θέλω να ξέρω ότι αν τα καταφέρω ή αν δεν τα καταφέρω στο τέλος, θα οφείλετε σε μένα, άντε στην καλύτερη να έχει παίξει κάποιο ρόλο και η τύχη.
Τι θα συμβουλεύατε τους νέους που θέλουν να ακολουθήσουν αυτό το επάγγελμα;
Δεν νομίζω ότι είμαι σε θέση να δίνω συμβουλές. Δυστυχώς, ή ίσως και ευτυχώς, είμαι ακόμα πολύ νέος σε αυτόν τον χώρο. Δεν μπορώ να πω ότι ξέρω τόσο καλά τον μηχανισμό του πως λειτουργούν τα πράγματα ώστε να δώσω κάποια κατεύθυνση. Ίσως η μόνη διαπίστωση που έχω καταφέρει να κάνω είναι «οι συνεργάτες». Όσο πιο καλούς, συνεργάτες έχεις , σε επίπεδο επαγγελματισμού αλλά και χαρακτήρα-επικοινωνίας, τόσο πιο εύκολη γίνεται η δουλειά σου και πιο κοντά σε αυτό που έχεις φανταστεί.
Ποιες είναι οι δυσκολίες της συγκεκριμένης δουλειάς;
Αρκετές, όπως όμως και σε κάθε δουλειά. Πίεση, ανάγκη για ακρίβεια και λεπτομέρειες, λίγο χρόνος, μικρά μπάτζετ για πολύ μεγάλες ιδέες και σίγουρα το πιο δύσκολο, η επικοινωνία. Η επικοινωνία που πρέπει να είναι, τόσο με πελάτες αλλά και με συνεργάτες, άριστη, χωρίς παρερμηνεύσεις, μιας και μόνο τότε μπορεί να επιτευχθεί η αρχική έμπνευση. Μια άλλη μεγάλη δυσκολία ειδικά όταν είσαι νέος, είναι το να βρεις τις ευκαιρίες. Αυτούς που θα πιστέψουν σε εσένα ανάμεσα σε άλλους πολλούς ώστε να σου δώσουν τους πόρους και την δύναμη να δείξεις την δουλειά σου.
Θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας κάποιο ευτράπελο;
Από την πείρα μου μέχρι τώρα, τα γυρίσματα είναι «ζωντανά» και σχεδόν πάντα υπάρχουν ευτράπελα. Άλλοτε αστεία, άλλοτε καθόλου αστεία. Θα μπορούσα να γράψω ένα μικρό βιβλίο με τα ευτράπελα που είδη έχω ζήσει και φαντάζομαι, αν συνεχίσω, μια μέρα θα γίνουν τόμοι ολόκληροι, αλλά τα περισσότερα δεν θα ήθελα να τα μοιραστώ, ούτε θα έχουν πλάκα για όσους τα διαβάσουν. Ίσως φανεί λίγο αστείο, πριν μερικά χρόνια, που μαζί με ένα φίλο και μερικούς ακόμα, οργανώναμε ένα γύρισμα, σχετικά ερασιτεχνικό, θέλαμε να γυρίσουμε μια fun made ταινιούλα για το YouTube και ενώ το οργανώναμε περίπου ένα μήνα, τα είχαμε προβλέψει όλα εκτός από το «με τι κάμερα θα τραβήξουμε». Το θεωρούσαμε και οι δύο αυτονόητο. Είχαμε φροντίσει ακόμα και για φακούς, αλλά όχι για κάμερα. Οπότε εν τέλει φτάσαμε στο γύρισμα και έλειπε η κάμερα. Εύκολα λύθηκε, πήγαμε επιτόπου και νοικιάσαμε την κάμερα που θέλαμε, αλλά όπως και να το κάνουμε ήταν αμήχανο. Για την ιστορία η ταινία δεν βγήκε ποτέ.
Έχετε ασχοληθεί με τον κινηματογράφο και εάν όχι θα θέλατε;
Η πρώτη μου κινηματογραφική δουλειά ήταν η σπουδαστική μου ταινία μικρού μήκους το 2015 με τίτλο LSD. Είχε καταφέρει μάλιστα να επιλεχθεί και να προβληθεί στο σπουδαστικό πανόραμα του φεστιβάλ της Δράμας το 2015. Έκτοτε δεν έχω κάνει κάτι καθαρά κινηματογραφικό, αλλά σίγουρα αυτός είναι ο βασικός μου στόχος και η επιθυμία μου για το πολύ άμεσο μέλλον, πλέον.
Υπάρχει κάποιος κρυφός πόθος - too good to be true;
Μάλλον θα ακουστεί κοινότυπο και πιθανώς τους περισσότερους νέους σκηνοθέτες αν τους ρωτήσεις αυτό θα απαντήσουν. Θα ήθελα κάποια στιγμή, να δημιουργώ ταινίες, σειρές ή θεατρικά κείμενα που να έχουν παγκόσμια προβολή. So simple.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας σκηνοθέτης σε παγκόσμιο επίπεδο και γιατί;
Επίσης πολύ δύσκολο να απαντήσω μόνο με ένα όνομα. Είναι πολλοί. Θα πω μερικούς από τους αγαπημένους μου. Αρονόφσκι, Ντέιβιντ Λίντς, Νόλαν, Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, Ζουλιά Ντουκουρνό, Τσαν Γουκ Παρκ, Κιούμπρικ, οι αδερφές Γουακόφσκι, ο Τιμ Μπάρτον, ο Ντελ Τόρο, … Ας το σταματήσω κάπου εδώ γιατί μάλλον θα γίνει τεράστια η λίστα αν το συνεχίσω. Όπως καταλαβαίνεται το «αγαπημένο» δεν υπάρχει και πολύ στο λεξιλόγιό μου. Ανά διαστήματα και ανά στιγμές της ζωής μου αυτό αλλάζει και μεταπηδάει από το ένα στο άλλο.
Το «γιατί;» είναι μια άλλη ιστορία και φυσικά για τον καθένα είναι ξεχωριστό. Η πιο εύκολη και μαζική απάντηση θεωρώ πως είναι, «Επειδή οι δουλειές τους με συναρπάζουν».
Με ποιον θα θέλατε να συνεργαστείτε και γιατί; (Ηθοποιό, σκηνοθέτη, τραγουδιστή)
Ακόμα μια λίστα θα μπορούσα γράψω, οπότε ας προσπαθήσω να το κάνω πιο συγκεκριμένο αυτή την φορά. Θα αναφερθώ μόνο για Ελλάδα και σε έναν ηθοποιό που θαυμάζω αρκετά και θα ήθελα να υποδυθεί κάποια στιγμή έναν χαρακτήρα που θα έχω δημιουργήσει. Αυτός είναι ο Παπασπηλιόπουλος.
Ποια ήταν η δυσκολότερη δουλειά που έχετε αναλάβει ως τώρα;
Σίγουρα θα πρέπει να πω για την παράσταση «Αλ το παλιό Ρομπότ» το 2018-2019 στο θέατρο Ιλίσια. Είχαμε γράψει το κείμενο μαζί με τον Νικηφόρο Βαλτινό και είχα κάνει εγώ την σκηνοθεσία. Από όλες τις απόψεις ήταν μια δύσκολη δουλειά, πολύ απαιτητική και με αρκετά απρόβλεπτα, όμως το πιο σημαντικό ήταν η απειρία μου. Χωρίς να ξέρω να κολυμπάω με μπρατσάκια, βρέθηκα μεσοπέλαγα. Ευτυχώς βέβαια και ο Νικηφόρος και ο Βαγγέλης (οι δύο βασικοί συνεργάτες μου στην παράσταση) με στηρίξανε αρκετά οπότε η παράσταση βγήκε και μάλιστα κατά 85% όπως την είχα φανταστεί. Βέβαια έμαθα αρκετά από αυτήν, οπότε χαλάλι το άγχος, τα ευτράπελα και η κούραση.
Θα θέλαμε να κλείσουμε, με κάτι που θέλετε εσείς να πείτε για το Globonews.gr.
Εύχομαι από καρδιάς να έχετε υγεία και να συνεχίσετε να προσφέρετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο την ενημέρωση στον κόσμο. Κάθε μέρα που περνάει, το site σας να μεγαλώνει.
Θωμά σε ευχαριστούμε πολύ για την υπέροχη συνέντευξη
